In de 3de fase van je leven heb je niet meer zo de behoefte om te presteren en ga  je gewoon dingen doen die je leuk vindt en waar je passie ligt.

Velen hebben behoefte om van muziek maken te blijven genieten en dan vooral samen met leeftijdsgenoten.

Ook bij ons seniorenorkest Sonore repeteren we elke woensdagmorgen op een gezellige en serieuze manier.

De dirigent moet af en toe 3 x iets uitleggen omdat het gehoor ook niet meer is zoals het geweest is of omdat soms een kletsmajoor de aandacht afleidt.

Rien was sinds 1972 bij de harmonie PHeV en vanaf 1996 bij Sonore. Samen met enkele andere muzikanten maakte hij het tubastraatje.

Hij trad niet op de voorgrond maar soms hoorden we de tubaspelers mopperen onder elkaar en

dan was hij niet te beroerd om een ferme hilarische sneer uit te delen.

Door lichamelijke gebreken moest helaas zijn onderbeen worden geamputeerd maar zo gauw hij weer vooruit kon

kwam hij weer en deed weer vrolijk mee zonder te klagen en met de nodige zelfspot.

Totdat we deze week vernamen dat Rien in zijn slaap was overleden. Met verslagenheid zijn we woensdag

de repetitie begonnen met een minuut stilte De lege plek in ons midden raakte ons allen.

Ingetogen en met respect hebben we de muziek ingestudeerd die we nu spelen.

Toen ik aan wat muzikanten vroeg wat ze van Rien vonden kwam er altijd een glimlach op de mond.

En kwamen ze met de wel of niet ware verhalen over het laxeermiddel dat hij kreeg van zijn dokter toen hij zo moest hoesten,

over zijn been dat gemaakt was van kreupelhout en dat hij dat een keertje verloren had op een fietstochtje op de tandem met Marietje.

Hoe hij zijn jas zogenaamd op de kapstok hing en het Lieshoutse koffie dat hij in de pauze altijd dronk.

Rien was adrem en hilarisch met zijn ontwapenende opmerkingen.

Als je hem goede morgen wenste dan keek hij je zo genaamd verwonderd aan en zei hij: ” minde gij dè echt?”

 

Velen hielpen hem met zijn koffer dragen. Hij was je daar dankbaar voor en hij zou een goed plaatsje in de hemel voor je reserveren.

Hij zal het daar druk krijgen.

 

Rien was geen opvallende maar wel een trouwe muzikant. Zeuren kende hij niet. Rien was met zijn droge humor, zijn gevatheid en

medeleven met andere orkestleden een onuitgesproken bindende medemuzikant en heeft hij bij gedragen aan de warme saamhorigheid binnen Sonore.

 

Het orkest zal verder gaan met samen genieten van muziek maken en Rien zal blijven voortleven in onze gedachten.

Rien je was  iemand met een gouden hart

We zullen jou blijven herinneren zoals je was. Iedereen op zijn eigen manier.

  

Als je Rien begroette met: hé Rien ben je er weer ? dan zei hij: “dè ziede toch !!

Zo zal het nooit meer zijn.

Rien is niet meer.